Verslag

ASK 't Harde, 5 juni 2009 - Het CanSat-project wordt georganiseerd om VWO en Atheneumscholieren te interesseren voor een technische studie. Het project komt oorspronkelijk uit de Verenigde Staten en in Nederland is het door de TU Delft geïnitieerd. Tijdens het project maken de scholieren een CanSat, wat een kleine satelliet is ter grootte van een frisdrankblikje (in het Engels "soda can"). De CanSat moet een standaard missie uitvoeren (het meten van basale waarden als snelheid en hoogte), maar de scholieren moeten zelf een secondaire missie verzinnen. De CanSats worden naar een hoogte van 1000 meter gebracht door een raket en dan worden ze uitgeworpen. De organisatie is in handen van ISIS, een nieuw klein ruimtevaartbedrijf wat ook de lancering van echte satellieten de ruimte in organiseert. De raketten zelf worden door DARE gebouwd. De NAVRO is bij het project betrokken om de lanceerdag was het oprichten, wat inhoud dat een lanceertoren wordt opgebouwd en andere benodigdheden worden verzorgd. Ook zijn we verantwoordelijk voor de lanceringen en de veiligheid omtrent de raketten.

Zoals gebruikelijk werd de grote NAVRO lanceertoren in elkaar gezet, maar al snel stond ook de lanceertoren van DARE overeind. Ondertussen was het voorbereiden van de raketten en hun motoren al begonnen. In totaal ging het om zes raketten: de drie officiële CanSat Launcher v5's, de nieuwe Cansat Launcher v6, de Caveman Bumble Bee van Jan-Hein Ramakers en de nieuwe tweetraps raket van Leon Krancher en Mark Uitendaal. Omdat de keuring van de raketten al van te voren was gedaan op 21 april, werden nu enkel de grote lijnen van raketten nagekeken. We hadden tot slot een gezellige avond in ons stamhotel met de gebruikelijke verdachten en twee gasten van de CNES, die vrijdag met plezier en interesse de lanceerdag volgde.

Na ontbijt op vrijdag 5 juni vertrokken we naar de lanceerplaats, waar de laatste voorbereidingen plaatsvonden. Ondertussen begonnen de scholieren aan te komen. De eerste raket die gelanceerd ging worden was de nieuwe tweetraps raket van Leon Krancher en Mark Uitendaal> De lancering was vooruitgeschoven van het overvolle programma van het NLD29 (en de raket was nog niet af). Bij "Vier" was, werd het aftellen gestopt. Op dat moment werd de bovenste helft van de tweede (bovenste) trap van de rest van de raket geschoten, zoals zou moeten gebeuren bij het uitwerpen van de loodsparachute als de raket op het hoogste punt is. Helaas sloeg de neuskegel hard tegen de betonplaat en werd gefragmenteerd. Na een veiligheidsperiode werd de raket benaderd en veilig gemaakt. Het daarna gestarte onderzoek wees uit dat het mobieltje (wat als GPS locatiezender moest functioneren) een ESD-lading had genegeerd, dat sterk genoeg was om de Trax-Art vluchtcomputer te storen. Deze lading werd door vluchtcomputer geregistreerd als een daling in hoogte van 150 meter, wat gold als een geldige waarde om de loodsparachute te laten ontplooien. Natuurlijk was het systeem grondig getest, maar dat was in een drukbevolkt gebied, waar in tegenstelling tot het meer afgelegen lanceergebied de GSM-masten veel verder van elkaar staan. Hierdoor is het signaal van een GSM in een afgelegen gebied daardoor meestal veel sterker.

Alhoewel niet zo spectaculair als bij de andere lanceertoren, werd de eerste CanSat Launcher v5 succesvol gelanceerd en hij wierp de CanSats uit volgens plan. Het volgende venster bestond uit de Caveman Bumble Bee van Jan-Hein Ramakers en de tweede CanSat Launcher v5. Als eerste werd de Bumble Bee gelanceerd. Deze bracht zes CanSats low-tech omhoog: bovenop zijn parachute. Een aantal CanSat's waren iets groter dan gespecificeerd, waardoor de neuskegel maar net dicht geduwd kon worden op de romp. De lancering verliep (vervloog?) goed, net als het uitwerpen van de parachute. Echter waren de parachutelijnen een beetje in de war, maar de raket landde normaal. De CanSats waren niet uitgeworpen, want deze hadden de warrigheid veroorzaakt. Ze zijn allemaal met de raket geland en allemaal waren ze beschadigd, sommige slechts een beetje, maar een aantal waren echt kapot. De tweede CanSat Launcher v5 werd ook succesvol gelanceerd en wierp zijn CanSats uit zoals gepland. Na dit lanceervenster werden een aantal CanSat's omhoog gebracht naar 100 meters en daar gedropt door een radiografisch bestuurde helikopter van EMoCie, de zusterclub van DARE.

Het derde lanceervenster werd geopend door een lancering volgens het boekje van de derde CanSat Launcher v5, die natuurlijk netjes zijn CanSat's uitwierp. De laatste lancering van de dag was de eerste lancering van de nieuwe CanSat Launcher v6. Na een erg nerveuze periode van zijn bouwers verliep de lancering goed en de zes CanSat's werden volgens plan uitgeworpen. Bij de landing brak het onderste stuk van de romp in stukken, maar dit was bewust zo ontworpen om de krachten van de landing te absorberen. Wederom werden er een paar CanSats gedropt door een radiografisch bestuurde helikopter van EMoCie, waarmee voor de eerste keer alle CanSats ook echt hadden gevlogen.

Nadat de lanceringen voorbij waren, werd alle uitrusting snel ontmanteld en ingeladen in bestelbussen. Ondertussen was de hoogwerker, die was gehuurd als back-up om CanSats te droppen, was komen te zitten halverwege de afdaling. De inzittende werden later gered door de brandweer...
Terugkijkend was onze bijdrage erg geslaagd en alles verliep goed. De verantwoordelijke reageerde goed op het potentiële gevaar van de eerste raket. Wederom vlogen de CanSat Launchers van DARE foutloos, maar ze beginnen nu wel slijtage te tonen. Ook ISIS had de dag goed georganiseerd. Ze ondersteunde de scholieren en andere deelnemers goed. De militaire zoekteams waren erg alert, want ze hadden alle rakketen en op één na alle kleine, moeilijk te volgen CanSats teruggevonden.

Tot ziens op een volgende lancering!