Door Benjamin Wilkosz
Deel 7, 9 oktober 2007
- Terminal Velocity, deel 1, 23 december 2004
- Terminal Velocity, deel 2, 16 februari 2005
- Terminal Velocity, deel 3, 27 april 2005
- Terminal Velocity, deel 4, 1 maart 2006
- Terminal Velocity, deel 5, 28 april 2006
- Terminal Velocity, deel 6, 12 maart 2007
- NLD26 launch, 7 september 2007
Waarschuwing: alle verantwoordelijkheid wordt afgewezen! De inhoud van deze pagina heeft als enkel doel te informeren. Probeer geen experimenten na te doen die op deze pagina staan. De NAVRO en de auteur van dit artikel kunnen geen verantwoordelijkheid nemen voor lezers die gebruik maken van dit artikel. Het is in Nederland verboden bij wet om de hier beschreven stuwstof te bezitten als u niet in het bezit bent van een ontheffing op de "Wet Explosieven Civiel Gebruik" (WECG).
Terminal Velocity – Nabeschouwing vlucht
1 juni – In tegenstelling tot het weerbericht waren de weerscondities ideaal voor het testen van de Terminal Velocity. Een heldere hemel en weinig wind wat nodig was om een vlucht naar grote hoogte mogelijk te maken en te zorgen dat de raket in het toegestane gebied zou neerkomen. Er werden kleine aanpassingen aan de loodsparachute gemaakt om de tijdslimiet van de vlucht aan te passen op het windprofiel.
Omdat de elektronica tweemaal gecontroleerd was en het volledig testen van het parachuteersysteem goed ging, verwachtte ik geen problemen. Het voorbereiden van de raket ging soepel op één ding na. Na het plaatsen van de Avalon 8 motor, het elektronicacompartiment en de loodsparachute, hoorden Erik Dekker en ik (Erik was zo aardig me te helpen bij de voorbereidingen) een vreemde piep. Eén van de Trax-Art printjes begon hysterisch te piepen. Geschrokken controleerde ik of alle veiligheidsschakelaars op veilig stonden. Omdat Erik en ik het signaal herkenden verwijderden we het elektronicacompartiment en namen contact op met de ontwerper van de Trax-Art, dhr. Dekker. Na een kort gesprek herstartten we de Trax-Art. Dit was de snelste optie en de enige realistische optie gezien het strakke vluchtschema die dag. Ik kon de hele raket niet riskeren door de loodsparachute back-up uit te schakelen. Toen we het elektronicacompartiment en de parachutes voor de tweede keer plaatsten ging alles volgens plan.
12:30 – De Terminal Velocity stond op het lanceerplatform, klaar voor zijn eerste vlucht. Alles zag er goed uit. De zelfdiagnose van alle systemen (Trax-Arts, R-DAS, camera en baken) gaven een positief signaal wat betekende dat de batterijen goed waren, ontstekers goed waren aangesloten en het video signaal werd uitgezonden. Na het vlot verlaten van het lanceerplatform (de effectieve zendtijd van het videosysteem was ongeveer 10 minuten vanwege de 800mW zender) waren we gedwongen de vlucht 30 minuten uit te stellen. Twee F-16's kruisten het vluchtpad van de raket. Het was een geweldig gezicht de F-16's langs de horizon te zien scheuren, slechts 200 meter van het lanceerplatform! Tijdens het nieuwe lanceervenster activeerden we alle systemen opnieuw en de Terminal Velocity kon gaan...
Samen met Jan Willem van Susante, een goede vriend van mij, zat ik in het gras, ongeveer 300 meter van de toren. We plaatsten de ontvangerschotel op een klein heuveltje en hadden een prachtig uitzicht op het gebied. Mijn vriendin, Jolijn Harmsen, stond bij de lanceercommandopost klaar om op de knop te drukken.
5..4..3..2..1..Ontsteking! De motor kwam brullend tot leven zonder een moment te verliezen! De Terminal Velocity verliet de toren met een verbazingwekkende snelheid. De Avalon 8 gaf alles om zichzelf te bewijzen. Na slechts één seconde sloeg het noodlot toe. Je kon een knal horen en een klein rookwolkje verraadde dat iets verschrikkelijk verkeerd ging. Kleine delen kwamen van de raket en vielen terug naar de grond. Mijn eerste gedachte was een niet goed functionerende motor, maar de raket vloog rechtdoor met een verbazingwekkende, bijna (voor mij als ontwerper) beangstigende versnelling. Op dat moment begreep ik niet wat er aan de hand was, maar de raket bleef hoger gaan... Om de ontvangst te optimaliseren hadden we de ontvangstschotel haaks op het parabolische pad van de raket geïnstalleerd. Het was erg indrukwekkend om de vlucht van de raket uit die hoek te zien!
Toen het hoogste punt was bereikt, na zo'n 30 seconden, schrok ik van een fluitend geluid. Een ballistische daalvlucht volgde, met een diepe knal aan het einde.
Teleurgesteld schakelden we de camera en ontvanger uit, waarna we in de richting van de lanceertoren liepen om terug te gaan naar de commandopost. Toen we bij de toren kwamen stonden een paar leden van de NAVRO daar te zwaaien... Ik moest zo snel mogelijk komen er was iets interessants gevonden. Ik begon te rennen en toen ik daar aankwam herkende ik de parachutes en het verfwerk. Ze hadden het hele bovenstuk van de raket gevonden! Alles behalve de booster lag in het zand, slechts 20 meter van de toren! Na het uitschakelen van de systemen ontdekte ik een "inconvenienth truth", ongemakkelijke waarheid. De backuplading van de loodsparachute was ontstoken... direct na de start. De grote luchtstroming had de loodsparachute gescheurd en de kabel (1000kg statische lading) die de booster verbond met het bovenstuk was gebroken! Ondanks de enorme krachten tijdens deze gewelddadige scheiding toonde het rookspoor slechts een kleine koerswijziging gedurende de vlucht. Het bovenstuk had helemaal niet geparachuteerd, maar had slechts weinig schade.
Video fragmenten
Nadat we het elektronicacompartiment uit de raket hadden gehaald, konden we de versnellingskrachten zien. Alle componenten van de Trax-Art en de R-DAS waren verbogen in één richting, een aanblik die ik alleen maar kan beschrijven als een klein dorpje dat getroffen is door de schokgolf van een atoombom. De 9V batterijen waren vervormd en een veiligheidsschakelaar was gebroken onder het gewicht van een batterij van 10 gram! Rare dingen gebeuren bij hoge snelheden...
De exacte oorzaak van het probleem vergt nader onderzoek. Ook de reden waarom alle andere systemen niet afgingen is onduidelijk. Was de lancering wel gedetecteerd door de andere Trax-Art of R-DAS? Was de minimum hoogte van 200 meter waarop de R-DAS ontstekers af kunnen gaan wel gehaald door het bovendeel? Gedetailleerd bestuderen van het video materiaal, de boordcomputers en de verdachte Trax-Art brengt misschien aan het licht wat in die hectische seconden gebeurde.
Ondanks uitgebreid zoeken werd de boostersectie niet gevonden. Helaas is de Avalon 8 verloren tijdens zijn eerste vlucht. Desondanks bewees de motor zijn potentiaal om grote raketten te lanceren met hoge versnellingen. Een analyse van de vluchtdata volgt spoedig.
Er zal een nieuwe Avalon 8 motor worden gemaakt. Dit keer zullen een paar aanpassingen gedaan worden om zeker te zijn dat de motor een absoluut maximum impuls tot volume- en impuls tot massaverhouding heeft (voor een KNO3/Sorbitalmotor). De nieuwe Avalon 8+ zal 3400Ns bij 900N (gemiddeld) geven, met 10% meer brandstof en 28% meer Kn als zijn voorganger, de Avalon 8... en de motor naar zijn grenzen op te voeren.
Benjamin Wilkosz